ଜେଜେ ଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁରେ ବୋଉ ସହିତ – 2: ମୁଁ ଯାଇ ବୋଉ ପାଖରେ ଠିଆ ହେଲି ଏବଂ ତାକୁ କାନ୍ଦ ବନ୍ଦ କରିବା ପାଇଁ କହିଲି । ତା ସାଙ୍ଗକୁ ବୋଉ ଅଣ୍ଟା ଓ ହାତର ବି ମଜା ନେବାକୁ ଲାଗିଲି । ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଗୋଟିଏ ଆଇଡ଼ିଆ ଆସିଲା । ବୋଉ ସାଙ୍ଗରେ ମୁଁ ବି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲି । ବୋଉ ମୋତେ ଚୁପ୍ କରେଇବାକୁ ଲାଗିଲା । ମୁଁ ଘର ଭିତରକୁ ଗଲି । ଗାଆଁରେ ଆମର ବହୁତ ବଡ଼ ଘର । ସବା ଉପର ମହଲାରେ ଗୋଟାଏ ଅଲଗା ଘର ଅଛି । ସେଇଟା ମୋ ବେଡ଼ରୁମ । ମୁଁ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସେହି ଘର ଭିତରକୁ ଗଲି । ବୋଉ ବି ମୋ ପଛେ ପଛେ ଆସିଲା । ମୁଁ ସେ ରୁମ ଭିତରକୁ ଯାଇ ମୋ ବେଡ଼ ଉପରେ ବସିଲି । ବୋଉ ମୋ ପାଖରେ ବସି ମୋ କାନ୍ଦ ବନ୍ଦ କରେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲା । ଓଦା ଶାଢ଼ୀ ଓ ବ୍ଲାଉଜ ଭିତରୁ ବୋଉର ଦୁଧକୁ ଦେଖି ମୋ ବାଣ୍ଡ ଠିଆ ହୋଇଗଲା । କାରଣ ବୋଉ ଓଦା ଶାଢ଼ୀ ଓ ବ୍ଲାଉଜ ଭିତରୁ ତା ବଡ଼ ଦୁଧଭୁଣ୍ଡି ଓ ଦୁଧ ଚାରିପଟ ଗୋଲାକାର କଳା ଅଂଶ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାର ହୋଇ ଯାଉଥିଲା । ବୋଉ ମୋ ପାଖକୁ ଲାଗି ବସି ମୋତେ ଚୁପ୍ କରେଇବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ନେଇ ତା ଛାତି ଉପରେ ରଖିଲା । ବୋଉ ଦୁଧର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ମୁଁ ପାଗଳ ଭଳି ହୋଇ ଗଲି। ମୋ ହାତକୁ ନେଇ ବୋଉ ବେକ ଉପରେ ରଖି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲି । ବର୍ଷା ଯୋଗୁ ମୋତେ ଥଣ୍ଡା ଲାଗୁଥିଲା । ବୋଉକୁ ବି ଥଣ୍ଡା ଲାଗୁଥିଲା । ଆମେ ଦୁହେଁ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲେପଟେଇ ଯାଇଥିଲୁ । ପରସ୍ପର ଦେହକୁ ଗରମ କରୁଥିଲୁ । କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ମୁଁ ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲି । ବୋଉ ମୋତେ ଚାହିଁ ମୋ ମଥାରେ ଚୁମା ଦେଲା ।
ବୋଉ: ବେଟା, ଏବେ ଆଉ କାନ୍ଦନା । ମୁଁ ତୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଦେଖି ପାରିବି ନାହିଁ ।
ମୁଁ – ବୋଉ, ତୁ କାହିଁକି କାନ୍ଦୁଚୁ । ମୁଁ ବି ତୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଦେଖି ପାରୁନି ।
ବୋଉ: ଓଃ ବେଟା, ତୁ ତୋ ବୋଉ ଉପରେ ଏତେ ଧ୍ୟାନ ରଖିଚୁ ।
ବୋଉ ପୁଣି ମୋ ମଥାରେ ଚୁମା ଦେଲା ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ମୁଁ ତୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଦେଖି ପାରିବିନି ।
ବୋଉ(ମୁରୁକି ହସି): ଠିକ୍ ଅଛି ବେଟା, ମୁଁ ଆଉ କାନ୍ଦୁନି । ଚାଲେ, ମୁଁ ଏବେ ତଳକୁ ଯାଉଛି ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ତୁ ତଳକୁ ଯାଆନା ।
ବୋଉ: କାହିଁକି?
ମୁଁ – ଓଃ.ବୋଉ, ବାସ୍ ଏମିତି । ତୁ ଯାଆନା ।
ବୋଉ: ନାହିଁ ବେଟା, ସମସ୍ତେ ତୋ ଜେଜେଙ୍କ ଲାସ ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି । ମୁଁ ନ ଗଲେ ଖାଇବା କ’ଣ?
ମୁଁ – ବୋଉ, ସିଏ ତ ଠିକ୍ କଥା । କିନ୍ତୁ ତୋ ଶାଢ଼ୀ ଉପରୁ ସବୁ କିଛି ଦେଖା ଯାଉଚି । ସବୁ ଲୋକ ତତେ ବୁଲି ବୁଲି ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ପ୍ଲିଜ ବୋଉ, ତୁ ଯାଆନା । ଲୋକମାନେ ତତେ ଏମିତି ଚାହିଁଲେ ମତେ ଭଲ ଲାଗୁନି ।
ବୋଉ: ବେଟା, ତୁ ଇଏ କ’ଣ କହୁଚୁ?
ମୁଁ – ହଁ ବୋଉ, ସବୁ ଲୋକ ଡେଡ଼ ବଡ଼ିକି କମ୍ , ତୋ ଦେହକୁ ବେଶୀ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ କାନ୍ଦିବାର ବାହାନା କରି ତୋତେ ଉପରକୁ ନେଇ ଆସିଲି ।
ବୋଉ: ଆଚ୍ଛା, କଥା ତା ହେଲେ ଏମିତି ।
ମୁଁ – ନୁହେଁ ଆଉ କ’ଣ । ବୋଉ, ଶାଢ଼ୀ ଓ ବ୍ଲାଉଜ ଭିତରୁ ତୋ ଦେହ ସବୁ ଦେଖା ଯାଇଛି। ଆଉ ସେ ଶର୍ମା ଅଙ୍କଲ କହୁଥିଲେ, ଦେଖ, ମଧୁର କ’ଣ ସବୁ ଦେଖା ଯାଉଚି । ଆଃ ବୋଉ, ମୁଁ ସହି ପାରିଲି ନାହିଁ, ତୋତେ ଉପରକୁ ନେଇ ଆସିଲି ।
ବୋଉ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ବେଡ଼ ଉପରେ ବସି ପଡ଼ିଲା ଏବଂ ମୋତେ ତା ବେକରେ ଲଗେଇଲା ।
ବୋଉ: ବେଟା, ତୁ ତୋ ବୋଉ ଉପରେ କେତେ ଧ୍ୟାନ ଦଉଚୁ ।
ମୁଁ – ଆଉ ନୁହେଁ ତ କ’ଣ । ବୋଉ, ତୁ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଯେ ତୋ କଥା ମନେ ରଖିବାକୁ ହେଉଛି ।
ବୋଉ: ଆଚ୍ଛା, ବେଟା, ତୁ ଆଜି ପ୍ରଥମ ଥର ତୋ ବୋଉର ପ୍ରଶଂସା କରୁଚୁ ।
ମୁଁ ମଝିରେ ମଝିରେ ବୋଉ ଦୁଧକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ତୁ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଯେ ତୋର ପ୍ରଶଂସା କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ ।
ମୁଁ ଦୁଧକୁ ଚାହିଁଲି ।
ବୋଉ: ରହ ବେଟା, ଏତେ ବେଶୀ ପ୍ରଶଂସା କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ଏବେ ମୋର ବୟସ ହୋଇ ଗଲାଣି ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ଏବେ ବି ତୁ ଯବାନ ଅଛୁ ଆଉ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଛୁ । ସେଇଥି ପାଇଁ ସବୁ ଲୋକ ତୋତେ ଏମିତି ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ଯେମିତି ତତେ ଖାଇଯିବେ ।
ବୋଉ ସରମରେ ଲାଲ ପଡ଼ିଗଲା ।
ବୋଉ: ରହିଯା, ଆଉ ମିଛ କଥା କହିନା ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ସତରେ ମୁଁ ଏ କଥା ବହୁତ ଥର ଦେଖିଚି ।
ବୋଉ: ତୁ କ’ଣ ଦେଖିଚୁ?
ମୁଁ – ଯେତେବେଳେ ଆମେ ମାର୍କେଟ ଯାଉଛେ, ସମସ୍ତେ ତତେ ବୁଲି ବୁଲି ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଆଉ, ତୋର ମନେ ଥିବ ଯେତେବେଳେ ତୁ ସେ ଗାରମେଣ୍ଟ ଦୋକାନରେ ଥିଲୁ ଆଉ ମୁଁ ତୋ ବ୍ରାର ବିଲ୍ କାଟୁଥିଲି ସେ ଦୋକାନୀ ବି କହୁଥିଲା.
ମୋ ପାଟିରୁ ଏ କଥା ଭୁଲରେ ବାହାରି ଗଲା । ବୋଉ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ରହିଲା ।
ବୋଉ: କ’ଣ ସେ କହୁଥିଲ?
ମୁଁ – କିଛି ନାହିଁ, ଖାଲି ଏମିତି.
ବୋଉ: ନାହିଁ ବେଟା, ସିଏ କ’ଣ କହୁଥିଲା କହ ।
ମୁଁ – ଓଃ ବୋଉ.ସେ କହୁଥିଲା, କାହାର ଏତେ ବଡ଼.
ବୋଉ(ଲାଜେଇ ଯାଇ): ଚାଲେ, ପାଗଳ ।
ମୁଁ – ବୋଉ, ତୁ ତ ସେ ବ୍ରା ଆଜି ପିନ୍ଧିଚୁ ।
ବୋଉ: ତୁ କ’ଣ କହୁଚୁ । ଯଦି କିଏ ଦେଖିବ.
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ.ଆଜି ଏମିତି ନୁହେଁ.
ବୋଉ: ଚାଲେ, କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଏ ବୟସରେ ଏମିତି ହୁଏ ।
ଏବେ ବୋଉର ଲକ୍ଷ୍ୟ ମୋ ପାଇଜାମାରେ ହୋଇଥିବା ତମ୍ବୁ ଉପରେ ପଡ଼ିଲା । ମୁଁ ବି ଏ କଥା ଦେଖି ସାରିଥିଲି । ବୋଉ ମୋ ତମ୍ବୁ ଆଡ଼କୁ ଇଶରା କଲା ।
ବୋଉ: ଇଏ କ’ଣ?
ମୁଁ – ସରି ବୋଉ ।
ବୋଉ: ଓ, ଇଏ ମତେ ଦେଖି ଏମିତି ହେଇଛି ।
ମୁଁ କିଛି କହିଲି ନାହିଁ । ବୋଉ ବୁଝିଗଲା ।
ବୋଉ: ମତେ ଲାଗୁଚି, ମତେ ମୋ ଓଦା ପୋଷାକ ବଦଳେଇବାକୁ ପଡ଼ିବ । ନହେଲେ ତୁ ତ ପାଗଳ ହେଇଯିବୁ ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ଏମିତି କଥା ନୁହେଁ । ସିଏ ତା ମନକୁ ମନ ଠିକ୍ ହେଇଯିବ ।
ବୋଉ: ବେଟା, ଗୋଟାଏ କଥା ପଚାରିବି?
ମୁଁ – ହଁ ବୋଉ, ପଚାରେ ।
ବୋଉ: ତୋର କେହି ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ଅଛନ୍ତି ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ ।
ବୋଉ: କାହିଁକି? ତୁ ବେଟା ତୋ ବୋଉକୁ ମିଛ କହୁଚୁ । କହ, ମୁଁ କାହାରିକି କହିବି ନାହିଁ ।
ମୁଁ – ନାହିଁ ବୋଉ, ମୋର କେହି ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ନାହାଁନ୍ତି ।
ବୋଉ: ଆଚ୍ଛା, ତାହେଲେ ସକାଳୁ ଇଏ ମତେ ଦେଖି ଠିଆ ହେଇଚି ।
ମୁଁ – ବୋଉ, ତୁ ଇଏ କ’ଣ କହୁଚୁ ।
ବୋଉ: ଚାଲ୍, ଏବେ ଆଉ ଅଧିକ ଚାଲାଖ ଦେଖାନି । ମୁଁ ସବୁ ଜାଣିଚି, କାରରେ ସବୁ ଦେଖିଚି । ତୁ କେମିତି ମୋ ଦୁଧ ଉପରେ ତୋ ମୁହଁକୁ ଚାପୁଥିଲୁ । ସେତେବେଳେ ମୋତେ ବହୁତ ରାଗ ତ ଲାଗୁଥିଲା କିନ୍ତୁ ତୋ ବାପା ଆଉ ବଡ଼ମାଆଙ୍କ ଆଗରେ ତାମସା କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଚାହିଁଲି ନାହିଁ ।
ମୁଁ – ସରି ବୋଉ, ତତେ ଯଦି ଖରାପ ଲାଗିଚି, ତେବେ ଆଗକୁ ଏମିତି ହେବନି ।
ବୋଉ: ନାହିଁ ବେଟା, ତୋର କିଛି ଭୁଲ ନାହିଁ । ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିବା ପରେ ଜାଣିଲି ଯେ ସବୁ ଲୋକ ମତେ ଏମିତି ଚାହୁଁଥିଲେ ବୋଲି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ତୋ ଅବସ୍ଥା କଥା ଜାଣିଲି । ଏହା ତ ସବୁ ମରଦଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ହୁଏ ।
ବୋଉ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଲା ।
ବୋଉ: ଏବେ ଏହାକୁ ତ ଶାନ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ହେବ । ଯାଆ, ବାଥରୁମରେ କରିଦେଇ ଆସ ।
ମୁଁ – ( ନ ଜାଣିବା ପରି ହୋଇ ) – ବୋଉ, କ’ଣ କରି ଆସିବି ।
ବୋଉ: ବେଶୀ ଚାଲାଖ ଦେଖାନି । ଶୀଘ୍ର ବାଥରୁମକୁ ଯାଇ ଏହାକୁ ଶାନ୍ତ କର ।
ମୁଁ ମଜା ନେଉଥିଲି ।
ମୁଁ – ଏହାକୁ କେମିତି ଶାନ୍ତ କରାଯାଏ ।
ବୋଉ (ରାଗ କରି): ଶୀଘ୍ର ବାଥରୁମକୁ ଯାଇ ମୁଠିମାରି ଏହାକୁ ଶାନ୍ତ କରିଦେଏ ।
ବୋଉ ମୁହଁରୁ ମୁଠିମାରିବା କଥା ଶୁଣି ମତେ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା । ମୋ ସାହସ ବଢ଼ିଗଲା ।
ମୁଁ – ବୋଉ, ତୁ ଟିକିଏ ମାରି ଦେଏ ।
ବୋଉ: ତୁ କ’ଣ କହିଲୁ । ପାଗଳ ହେଇ ଗଲୁଣି ନା କ’ଣ ।
ମୁଁ – ହଁ, ସକାଳୁ ଯେତେବେଳ ଠାରୁ ତତେ ଦେଖିଲିଣି, ମୁଁ ପାଗଳ ହେଇ ଗଲିଣି । ବୋଉ, ପ୍ଲିଜ । ଥରଟାଏ କରିଦେଏ ।
ବୋଉ; ନାହିଁ ବେଟା, ଏହା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଜଣେ ମାଆ ତା ପୁଅ ସହିତ ଏପରି କାମ କରିବା କିଛି ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି କେହି ଜାଣି ପାରିବେ କେତେ ବଦନାମ ହେବ ସେ କଥା ଜଣାଅଛି?
ମୁଁ – ବୋଉ, ପ୍ଲିଜ, କେହି ଜାଣି ପାରିବେ ନାହିଁ । ସବୁ ଲୋକ ତଳେ ଅଛନ୍ତି । କେହି ଉପରକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ ।
ବୋଉ: ନାହିଁ, ଏହା ଭୁଲ । ତୋ ପାଖରେ ଦୋର ୨ ଟା ହାତ ଅଛି । ବାଥରୁମ ଯାଇ ତୁ ସେଇଥିରେ କରିନେଏ ।
ମୁଁ – ବୋଉ, ମୋ ହାତରେ ତ ମୁଁ ସବୁଦିନେ କରୁଚି । ପ୍ଲିଜ ତୁ କରିଦେଏ । ଚାଲେ, ବାଥରୁମକୁ ଯାଇ କରିଦେବା । ଏଠାରେ ସିନା କେହି ଦେଖିବେ, ହେଲେ ବାଥରୁମରେ କେହି ଦେଖି ପାରବେ ନାହିଁ ।
ବୋଉ: ନାହିଁ ।
